۱۳۸۹ بهمن ۱۹, سه‌شنبه

روزهای ما

تاریخ را توده ها می سازند، هر چند كه این نقش تاریخساز همیشه در دالان های پر پیچ و خم تاریخ رسمی كه تاریخ طبقات استثمارگر حاكم است، گم می شود. انقلاب كار توده هاست، هر چند كه خیلی وقت ها شخصیت ها و گروه های ضد مردمی سر بزنگاه از راه رسیده اند و بر اعتراض و شورش مردم سوار شده اند و سكه تحولات را به نام خود زده اند. اما همیشه چنین نبوده، و چنین نیز نخواهد بود. این درست است كه طبقه حاكم در راه دستیابی محرومان و تهیدستان به آگاهی طبقاتی، به علم انقلاب، به اتحاد و تشكل انقلابی، مانع ایجاد می كند، اما انقلابی كه نقشه مند و آگاهانه است همیشه در جایی نطفه می بندد.
علم و آگاهی طبقاتی، راه خود را با بذرها و جوانه های كوچك آغاز می كند و شكوفا می شود. توده های كارگر و قشرهای ستمدیده، منافع اساسی و آرمان های خود را از زبان محافل و گروه ها و احزاب انقلابی بیان می كنند. این ها پیشروان و نواندیشان و فعالانی هستند كه هم مسئولیت پروراندن و ترویج آگاهی انقلابی را به دوش خود دیده اند، و هم ضرورت ابتكار عمل در رهبری و به ثمر رساندن انقلاب آگاهانه را درك كرده اند. در چند دهه گذشته ایران، و غالبا در دوران های تیره تار، این پیشروان با ابتكار عمل های خود تاثیر فوری یا درازمدت بر سیر تحولات سیاسی جامعه داشته اند.

ایران معاصر پیاپی از استبداد و سركوب خشن حكومتی، خرافه و فریبكاری مذهبی، توهم یا بی تفاوتی سیاسی، رنج برده است. اما جرقه های سرخ نیز پیاپی به چشم آمده اند تا آتشی پایدار بیفروزند و راه را برای در هم آمیختن آگاهی انقلابی و حق طلبی و اعتراض و شورش توده ها هموار كنند.





مبارزانی كه نام چریك های فدایی خلق را برای خود برگزیدند و در سال 1349 در پی انجام عملیات مسلحانه در منطقه سیاهكل گیلان بودند، از ایجاد كنندگان همین جرقه های سرخ بودند. به خاطر حركت شجاعانه آنان كه خلاف جریان مسلط بر فضای سیاسی جامعه انجام گرفت، به خاطر برافراشتن پرچم مبارزه قهرآمیز با رژیم سلطنتی، به خاطر اعلام تعهد و مسئولیت و ابتكار عمل انقلابی، 19 بهمن 1349 (روز درگیری سیاهكل) در تاریخ معاصر ایران ثبت شده است. نام سیاهكل را جوانان چپ انقلابی كه هواخواه كمونیسم و طرفدار كارگران و زحمتكشان بودند بر دفتر تاریخ نوشتند.






جرقه سرخ دیگر، روز 26 بهمن است كه به شكل نمادین در روزشمار انقلاب ثبت شده است. 26 بهمن 1357، روز جان باختن رفیق حسین كریمی است كه سازمان زحمتكشان كردستان ایران (كومه له) آن را به عنوان روز كومه له برگزید. به یك مفهوم، 26 بهمن روز اعلام موجودیت و اعلام قبول مسئولیت رهبری مبارزات توده های تهدیدست و ستمدیده از سوی گروهی از چپ های انقلابی كردستان است. آنان از سال ها پیش از آن، درگیر سازماندهی مخفیانه مبارزه ضد رژیمی بودند. 26 بهمن روز برافراشته شدن پرچم طرفداری از كمونیسم در كردستان است كه با ابتكار عمل در آغاز مبارزه مسلحانه پارتیزانی و ایجاد تشكل های متنوع توده ای در آن منطقه همراه بود. نسل های بعدی نه فقط در كردستان كه در سراسر ایران هنوز هم می توانند از آن تجربه، درس های ارزشمندی بگیرند.





 5 بهمن نیز جرقه ای سرخ است. در پنجم بهمن 1360، سربداران كه نیروی مسلح اتحادیه كمونیست های ایران بودند بر اساس طرح تسخیر آمل با هدف برپا كردن قیام مسلحانه، تاثیرگذاری سیاسی بر كل كشور و گسترش قیام به شهرهای دیگر، وارد این شهر شدند. این اقدام هم اعلام قبول مسئولیت رهبری مبارزات توده های مردم علیه رژیم مرتجع جمهوری اسلامی بعد از انجام كودتا و تشدید سركوب و كشتار سراسری در خرداد 1360 بود و هم یك ابتكار عمل انقلابی برای متحد كردن نیروها و عناصر كمونیست و آزادیخواهی كه زیر فشار رژیم با خطر تلاشی، پراكندگی و انفعال روبرو شده بودند. حركت سربداران شكست خورد اما در همان مدت كوتاه، تاثیر سیاسی و روحی غیر قابل انكاری بر مردم مناطق مختلف كشور داشت و هنوز هم برای نسل های بعدی درس های مثبت و منفی بسیاری در زمینه های سیاسی و نظامی و تشكیلاتی در بر دارد.




 

جرقه های اینچنینی، روزهای اینچنینی، از آن طبقه كارگر و همه ستمدیدگان و محرومان است. ما در برابر مناسبت های رسمی كه به كمك خرافه و اسطوره و باور دینی یا توهمات و داستان های ملی گرایانه و برتری جویانه به جامعه تحمیل شده است، بیكار نمی نشینیم. ما در برابر جشن ها و عزاهای بی ارتباط به زندگی و مبارزه واقعی روز و آرمان های فردای توده ها، بیكار نمی نشینیم. ما روزهای خود را بزرگ می داریم، از درس های شان می آموزیم و از خاطراتی كه در آن ها ثبت شده الهام می گیریم.
”جمعی از فعالین كارگری“
منتشر شده  در تاریخ 19 بهمن 1388